Zoeken in deze blog

zondag 29 januari 2017

#220: Sjako! - Livewire (1993)

Aan het einde van de 17e eeuw werd Amsterdam onveilig gemaakt door Sjako, maar daar gaat dit blog niet over. Ik wil het hebben over de Haarlemse band die zijn naam adopteerde: Sjako! (met uitroepteken).

Na al een jaar of tien in de muziek bezig te zijn geweest, mede onder invloed van zijn broer Dolf (eigenaar van het roemruchte Joke's Koeienverhuurbedrijf), richtte Wouter Planteijdt eind 1980 de band Sjako! op.

Uiteindelijk verschijnt er in 1984 een cassette en daarna komt de triobezetting tot stand waarmee in de eerste fase van hun carrière gespeeld wordt: Wouter Planteijdt (gitaar & zang), Thijs Vermeulen (bas) en Jaap Vrenegoor (drums). In 1986 ziet de eerste, gelijknamige LP het licht en er volgen nog twee albums voordat een hoogtepunt uit de Nederlandse muziek verschijnt. 

Livewire uit 1993 is een album vol powerrock met bluesinvloeden en hoekige ritmes, waarop echter ook ruimte is voor introspectie en experiment. Het album opent met het lekker slepende I Won't Quit Now, dat kalm begint en langzaam steeds meer op stoom komt. De zang en de scheurgitaar doen me vreselijk denken aan Neil Young op de jaren 90 Crazy Horse-platen. Me dunkt, het kon slechter!

In het tweede nummer, Match With You, zitten wat meer pop-invloeden á la The Police en in het derde nummer The Dingwall's Dizzle Dance strijden jazz- en blues-invloeden om de aandacht. Het is een ijzersterk begin van het album en het geeft aan hoe veelzijdig Sjako! is.

Er zijn ook nummers waarin gas wordt teruggenomen, zoals in het prachtige Hurt, dat in een 2 Meter Sessie-versie op single werd uitgebracht, en in Rew<< dat vooral indruk maakt met de geweldige vocalen. 

Er staan nog veel meer krachtige nummers op het album en ik had ze wel allemaal kunnen uitlichten, maar ik kies voor Crash & Burn ↗. In het rustige intro spelen gitaar en drums een spannend spel met elkaar. Als dan de bas en zang erbij komen krijgt het nummer vorm en even later explodeert het nummer qua tempo en dynamiek en worden we getrakteerd op heerlijke gitaarsolo. Aan het eind wordt weer afgebouwd naar de sfeer van intro. Topnummer!

Erg leuk is ook drumsolo ("voor Ome Wim") halverwege het album, met de simpele titel "Inextinguishable Running Little Woodbine".

Ongetwijfeld heb ik het album in mijn collectie omdat het bij het uitkomen goede recensies kreeg. Ik was eerlijk gezegd vergeten hoe goed het is en het doet me verlangen naar meer Sjako!. Mooi is dan ook dat ze weer actief zijn met optredens en net hun tiende langspeler hebben uitgebracht.

© 2017 TTZL


Officiële FacebooksiteSjako!

YouTube: I Won't Quit Now
YouTube: Match With You

zondag 22 januari 2017

#219: Schiller - Sehnsucht (2008)

Ik had moeten weten dat het blog van vorige week een nieuw verzoek zou uitlokken. Gelukkig kan ik eraan voldoen, althans wat de artiest betreft: Schiller

Dit éénmans elektronisch muziekproject van de Duitser Cristopher von Deylen startte in 1998 als duo (met Mirko von Schlieffen). Na het tweede album Weltreise scheidden hun wegen en ging Von Deylen alleen onder de naam Schiller verder.

Schiller is ongekend populair bij onze Oosterburen. Van de negen studioalbums hebben er acht de Duitse album top 10 gehaald, waarvan vijf de nummer één notering.

Ik kwam zelf in aanraking met Schiller door de samenwerking met mijn één van mijn persoonlijke favorieten (Klaus Schulze) op het vijfde studio-album, Sehnsucht. Ze hebben voor dit album samen een nummer gemaakt, maar het was nog een hele toer om te bepalen welke versie van het album ik zou moeten aanschaffen. 

Het nummer duurt namelijk op de gewone CD-versie 5 minuten, maar op de CD+DVD en 2LP versies 12 minuten. En dan was er nog de Super Deluxe Edition waar op CD-2 de 12 minuten versie staat en op de DVD de onverkorte, ruim 32 minuten durende versie. 

Zenit is een prachtig nummer met, in de 32 minuten versie, een mooie opbouw. Het start rustig en voegt langzaam steeds meer elementen toe. De ritmepatronen zijn complex en intrigerend en de sequencer-golven spoelen over je heen. Ik vind het wel eerder een Klaus Schulze-track met wat Schiller-accenten dan een echte 50/50 samenwerking. 

Het album Sehnsucht zelf roept tegenstrijdige gevoelens bij me op. Aan de ene kant staan er prima instrumentale nummers op als Herzschlag en Sommernacht en fijne ambient-achtige tracks als Wehmut en Mitternacht. Het referentiekader hierbij is toch wel de post-2000 periode van het Duitse synthesizericoon Tangerine Dream

Aan de andere kant zijn er de tracks waarbij Schiller gebruikt maakt van gastvocalisten, iets dat hij veelvuldig doet. Dit levert elektronische popsongs op als Sehnsucht (met Xavier Naidoo), Let Me Love You (met Kim Sanders) en Everything (met Helen Boulding). Goed gemaakt, prima gespeeld en gezongen. Nette arrangementen en perfecte productie.

En daar zit hem nou net de kneep. Ik mis zo nu en dan een ruw of rauw randje aan de muziek van Schiller. Een ritme wat even uit de pas huppelt, een geluid dat je niet verwacht of een uithaal die je prikkelt. De dingen die Zenit met kop en schouders boven alles op dit album doen uitsteken. Waarschijnlijk is bovenstaande de reden dat Sehnsucht tot nu toe het enige album is dat ik van Schiller heb aangeschaft.

Naast gastvocalisten maakt Schiller trouwens ook gebruik van een ander soort vocalisten. Hij laat namelijk ook soms 'Synchronsprechern' (de mensen die de nasynchronisatie verzorgen bij films en TV-series) teksten inspreken bij zijn nummers. Door de serieuze, gedragen toon waarop dit soms gebeurt, werkt het eerder op mijn lachspieren dan dat het de sfeer krijgt die bedoeld wordt. Nacht, ingesproken door Ben Becker, is daar een goed voorbeeld van.

© 2017 TTZL


Officiële website: Schiller
Wikipedia EN: Schiller
Wikipedia DE: Schiller
Wikipedia NL: Schiller

YouTube: Zenit [DVD-clip] (met Klaus Schulze)
YouTube: Herzschlag
YouTube: Sommernacht
YouTube: Wehmut
YouTube: Mitternacht
YouTube: Sehnsucht (met Xavier Naidoo)
YouTube: Let Me Love You (met Kim Sanders)
YouTube: Everything (met Helen Boulding)
YouTube: Nacht (met Ben Becker)

zaterdag 14 januari 2017

#218: Dengue Fever - The Deepest Lake (2015)

Op nadrukkelijk (en veelvuldig!) verzoek van een trouwe lezer gaat dit blog over Dengue Fever, een Amerikaanse band met een Cambodjaanse twist. 

De broers Zac (gitaar) en Ethan Holtzman (toetsen) raakten geïnteresseerd in Cambodjaanse muziek uit de jaren zestig en zeventig ('Khmer Rock') na Ethan's zes maanden durende backpack-trip door Zuidoost Azië. 

Ze speelden al in een band toen ze op het idee kwamen om éénmalig op te treden met die Khmer Rock nummers. Een zangeres die de nummers in het Cambodjaans kon zingen vonden ze in een Cambodjaans restaurant annex nachtclub in Long Beach, CA

Nadat Chhmol Nimol ervan overtuigd was geraakt dat de jongens serieus geïnteresseerd waren in de muziek en cultuur van haar geboorteland stemde ze toe. De reacties op het optreden waren zo positief dat men besloot het niet bij die ene keer te laten. Het debuutalbum uit 2003 bevat bijna alleen Khmer Rock covers. De daaropvolgende albums staan echter vol met zelfgeschreven nummers die deels Khmer Rock, deels Indie Rock zijn. 

The Deepest Lake, hun zevende album uit 2015, laat de geweldige ontwikkeling horen die horen die Dengue Fever heeft doorgemaakt. Niet langer hoor je de verschillende elementen, maar de muziek is nu een unieke versmelting van alle elementen die één geheel vormt.

Ik geef wel eerlijk toe, de muziek van Dengue Fever heeft soms wat gewenning nodig. Tokay, de opener van het album, had drie of vier draaibeurten nodig voordat ik om was. Andere nummers vielen meteen in de smaak, zoals No Sudden MovesGhost VoiceVacant Lot en Taxi Dancer. Opvallend is ook dat er steeds meer invloeden aan de muziek worden toegevoegd, zoals Afrikaanse percussie en hip-hop elementen.

Zo horen we in het lekkere uptempo (en in het Engels gezongen!) Rom Say Sok vooral Amerikaanse R&B en diverse gitaarlagen in Cardboard Castles. Ook leuk is Still Waters Run Deep wat zo het themanummer zou kunnen zijn voor een nieuwe James Bond film. 

De twee trage nummers op het album liggen het dichtst bij de Khmer Rock waarmee ze zijn begonnen. Zowel het semi-titelnummer Deepest Lake On The Planet als afsluiter Golden Flute laten horen hoe goed Dengue Fever is geworden in het versmelten van de diverse invloeden.

In 2009 werd Dengue Fever door het Real World Records label van Peter Gabriel gevraagd om een album op te nemen voor de high-end audio serie 'Society Of Sound' van Bowers & Wilkins. Dit werd het half studio/half live album In The Ley Lines. Kijk voor een impressie naar deze featurette.


© 2017 TTZL


Officiële websiteDengue Fever
Wikipedia EN: Dengue Fever

YouTube: Tokay [clip]
YouTube: No Sudden Moves [clip]
YouTube: Rom Say Sok [clip] 
YouTube: Ghost Voice
YouTube: Deepest Lake On The Planet
YouTube: Cardboard Castles [clip]
YouTube: Vacant Lot
YouTube: Still Waters Run Deep
YouTube: Taxi Dancer
YouTube: Golden Flute

YouTube: In The Ley Lines featurette [clip]

zondag 8 januari 2017

#217: Sandii & The Sunsetz - Immigrants (1982)

In mijn middelbareschooltijd (begin jaren 80) ging ik regelmatig naar de audio-afdeling van de openbare bibiliotheek. Ik leende daar het liefst LP's van voor mij onbekende artiesten en kopieerde ze naar cassettes. Zo kwam ik ook in aanraking met Yellow Magic Orchestra (YMO) uit Japan (zie #72).

Als gevolg van de aandacht die YMO trok kwam er in Europa en de UK ineens interesse voor Japanse popmuziek. Er werden platen van Japanse artiesten uitgebracht door platenlabels in de UK en Nederland. 

Zo kwam ik niet alleen in aanraking met de muziek van YMO, maar ook met de solo-albums van de bandleden Haruomi Hosono, Ryuichi Sakamoto (zie #79) en Yukihiro Takahashi. YMO werkte echter ook veel samen met andere Japanse artiesten en die profiteerden mee van de aandacht. Op die manier verschenen ook de albums van onder andere Sheena & The Rokkets, Susan, Plastics en Sandii & The Sunsetz op de westerse markt.

Van die laatste band kon ik toendertijd in de bibliotheek twee platen vinden: Heat Scale en Immigrants. Ik heb de bandjes van die albums al lang niet meer, maar wist nog wel dat de albums me bevielen. Toen ik laatst op Discogs bij het Nederlandse 33/45 Vinyl Records bij toeval een exemplaar van de LP van Immigrants voor een paar euro op de kop kon tikken heb ik ook niet hoeven twijfelen. Ik was benieuwd of ik het nog steeds leuk zou vinden.

Na de eerste tonen van het eerste nummer wist ik weer waarom ik het zo aantrekkelijk vond en vind. Het lijkt op westerse synthesizerpop, maar heeft een duidelijk Aziatisch randje en is geraffineerder dan je op het eerste gehoor zou zeggen. Zangeres Sandii is het product van een Amerikaanse vader en Japanse moeder en is opgegroeid in Japan. Die mengeling hoor je ook terug in de muziek.

Het album opent met de trits Dreams Of ImmigrantsOpen Sesame en Living On The Front Line. Drie sterke nummers die perfect illustreren wat ik in de vorige alinea aangaf. Op het laatste nummer speelt David Sylvian mee (toen nog van de UK-groep Japan). Hij speelt ook mee op Where The Fire Still Burns en dat is ook één van de twee nummers waar hij meeschreef aan de tekst. Zijn aanwezigheid was ook behulpzaam bij het verkrijgen van aandacht in het westen voor het album, net als de interesse van de Engelse muziekbladen en mensen als David Bowie

Het album staat verder vol met lekkere nummers als You Get What You NeedJinjirogeh - The Chunk O' Funk en Perfect Strangers

Helaas is de muziek van Sandii & The Sunsetz niet makkelijk verkrijgbaar op CD. Er bestaan vaak alleen (veelal dure) Japanse import versies. Gelukkig zijn de vinylplaten nog voor een paar euro te koop. De groep kon live trouwens ook goed uit de voeten getuige deze live-opname uit 1984. 

© 2017 TTZL


Discogs webpage: Sandii & The Sunsetz
Wikipedia EN: Sandii & The Sunsetz

YouTube: Dreams Of Immigrants [clip]
YouTube: Open Sesame