Een nieuw album van Metallica, wie zit daar nu op te wachten? Ze waren immers behoorlijk de weg kwijt geraakt na de thrash metal monumenten Kill 'Em All, Ride The Lightning en Master Of Puppets uit de vroege jaren tachtig en de muzikaal bredere albums ...And Justice For All en Metallica.
'The Black Album' (zoals Metallica's gelijknamige album ook wel wordt genoemd) betekende hun doorbraak naar het grote publiek, maar zorgde er ook voor dat de koers ging zwabberen. Eerst was er de opgeblazen, stadion hardrock van Load en Reload, daarna het compromisloos brute en repetitieve St. Anger, de voorzichtige revanche Death Magnetic en het ingewikkelde en richtingsloze Lou Reed-project Lulu.
Op het voorlaatste studio-album Death Magnetic (uit 2008) horen we weer een Metallica zoals Metallica hoort te klinken: lang uitgesponnen tracks met fatsoenlijke gitaarsolo's. Maar de echte 'vonk' van 1983-1991 ontbreekt nog. Op Hardwired...To Self-Destruct is die 'vonk' terug. De composities zijn nog doordachter en je hoort onvervalst spelplezier.
Het album opent met twee nummers waarop het gaspedaal volledig is ingedrukt: Hardwired en Atlas, Rise! Het is een veelbelovend begin en ook de rest van de eerste disc stelt niet teleur. Het tempo ligt in Now That We're Dead en Dream No More wat lager en die afwisseling werkt goed. Halo On Fire (de afsluiter van de eerste disc) is qua tempo en sfeer vergelijkbaar, maar gaat met een speelduur van 8½ minuut misschien iets te lang door.
Hoogtepunt van het eerste deel is Moth Into Flame waarin alle elementen zitten die de eerste drie albums zo goed maken: goede zang en tekst, uitstekende riffs, geweldige ritmegitaar, pompende bas en drums en dat allemaal op topsnelheid.
Op de tweede disc ligt het tempo over het algemeen wat lager. De eerste drie nummers (Confusion, ManUNkind en Here Comes Revenge) hebben veel overeenkomsten, maar toch ook ieder hun eigen dingen (zoals bijvoorbeeld de geweldige intro van Confusion). De verrassingen zitten echter in het tweede deel van deze disc. Am I Savage? is een heerlijk traag, donker en log monster en afsluiter Spit Out The Bone is van een ongekende felheid en heeft een onwaarschijnlijk hoog tempo.
De uitschieter is Murder One, een ode aan de onlangs overleden Lemmy van Motörhead. Zoals bij iedere track is er ook voor dit nummer een video en Robert Valley heeft een geweldige animatie gemaakt waarin Lemmy's levenverhaal in zes minuten wordt verbeeld.
Op bonus-CD van 3CD Deluxe Edition staan tien live-tracks en drie nummers die Metallica bijdroeg aan 'tributes' voor Ronnie James Dio, Deep Purple en Iron Maiden. De disc opent echter met Lords Of Summer, een nieuw nummer (en bepaald geen 'leftover') waarvoor ook een clip is gemaakt.
Voor wie er nog aan twijfelde: Metallica is terug, en hoe!
Afgelopen maandag (7 november) overleed de Canadese poëet, auteur en muzikant Leonard Cohen op 82-jarige leeftijd.
Teleurgesteld door het gebrek aan succes als poëet en schrijver begon hij halverwege de jaren zestig zijn poëzie op muziek te zetten. Dit leverde hem aanmerkelijk meer succes op, maar zorgde er wel voor dat hij een buitenbeentje bleef in twee werelden. In de schrijverswereld werd hij "die muzikant" en in de muziekwereld bleef hij "die dichter".
Na een aarzelend begin boekte hij in zijn beginjaren successen met nummers als So Long Marianne, Famous Blue Raincoat, Chelsea Hotel No. 2, Who By Fire en natuurlijk Suzanne. In 1975 was er zelfs voldoende materiaal voor een Greatest Hits album. In de U.S. en Canada heette dit album trouwens The Best Of Leonard Cohen, wat een veel betere titel is. Zeker vanuit een Nederlands oogpunt, want Leonard Cohen heeft hier nog nooit in de Top 40 gestaan!
De 12 nummers op het originele Greatest Hits album laten horen dat zijn muziek stevig geworteld was in de folkmuziek-traditie en los van de geweldige teksten is er muzikaal niet heel veel afwisseling. Later in zijn carrière zou dit veranderen en werd ook de muziek avontuurlijker en afwisselender (met name ook qua tempo).
Deze ontwikkeling is goed te horen op de heruitgave van Greatest Hits uit 2009. Hierop zijn vier nummers van de originele tracklist vervangen door negen nummers van recentere datum. Hieronder nummers als The Future, Dance Me To The End Of Love, First We Take Manhattan en Hallelujah.
Veel nummers van Leonard Cohen zijn ook door andere artiesten opgenomen, maar met name Hallelujah is zo'n inmiddels wel zo'n beetje doodgecovered (met name ook in talentenjachten). Het nummer uit 1984 had aanvankelijk geen impact en kwam pas onder de aandacht door de cover van John Cale in 1992. Die versie inspireerde op zijn beurt Jeff Buckley die in 1994 een inmiddels klassiek geworden versie van Hallelujah opnam.
Wie ook niet onvermeld mag blijven is Jennifer Warnes. Ze werkte vanaf begin jaren zeventig met Leonard Cohen samen. Eerst als achtergrondzangeres bij zijn optredens en later als gastvocaliste en vocale arrangeur op zijn albums. In 1987 maakte ze het machtige eerbetoon Famous Blue Raincoat met daarop geweldige interpretaties zoals First We Take Manhattan.
Er zijn zo van die nummers die ik heel goed ken, maar waar ik niets van de artiest weet. Zo heb ik mijn jeugd heel vaak een nummer gehoord op Radio Veronica en Radio Noordzee Internationaal over het jaar 2525 van ene Zager & Evans, maar tot nut toe had ik geen idee wie dat waren.
Het blijkt een folk-rock-pop duo te zijn geweest van 1962 tot 1971, bestaande uit Denny Zager & Rick Evans.
Ik vond het altijd al een intrigerend nummer en nu nog steeds weet In The Year 2525 me iedere keer weer te boeien als ik het hoor. Dat ik daar niet alleen in sta blijkt wel uit de notering van dit nummer uit 1969 op plaats 1197 in de Top 2000 van 2015.
Het nummer geeft een toekomstbeschrijving van de komende 8000 jaar waarin de mens steeds ondergeschikter wordt aan de technologie (zie ook de versie op YouTube van In The Year 2525 met de tekst in beeld).
Opvallend aan de muziek is dat het een combinatie is van folk en rock en dat het nummer halverwege (na het jaar 6565) in toonhoogte omhoog gaat. Na het jaar 9595 volgt er een break en keert het nummer weer terug op de toonhoogte waar het mee begon.
Het nummer is ook vele tientallen malen en in diverse talen gecoverd. Luister eens naar de heel verschillende versies van Visage, Dalida, Ian Brown, The Sounds/Takis Antoniadis en mijn favoriet, een metal-versie door Fields Of The Nephilim.
Ondanks het enorme succes (een nummer 1 hit in vele landen, waaronder Nederland) hebben Zager & Evans na dit nummer geen hitsingle van belang meer gehad. Of dit terecht of onterecht is kun je zelf checken aan de hand van de onlangs uitgekomen CD met twee complete albums (en non-album singles) op het onvolprezen Cherry Red Records label.
Een nieuw album van Metallica, wie zit daar nu op te wachten? Ze waren immers behoorlijk de weg kwijt geraakt na de thrash metal monumenten Kill 'Em All, Ride The Lightning en Master Of Puppets uit de vroege jaren tachtig en de muzikaal bredere albums ...And Justice For All en Metallica.
