Bij Britse Punk denk je al snel aan bekende namen uit Londen als Sex Pistols, The Clash en The Damned. Maar ook buiten Londen waren er interessante bands zoals The Exploited uit Edinburgh, Schotland. Geïnspireerd door de vroege punkgroepen werd de band opgericht in 1979.
De band heeft al vroeg een aantal wapenfeiten op haar naam staan. Zo wordt het titelnummer van hun eerste album (uit 1981) al snel razend populair: Punks Not Dead. Ook laten ze televisiekijkende gezinnen in 1981 in shock achter als ze bij Top Of The Pops hun single Dead Cities mogen spelen. Daarnaast wordt een nummer van hun tweede album de naamgever van een hele nieuwe golf van punkbands: UK 82.
Het tweede album van The Exploited komt uit 1982 en heet Troops Of Tomorrow en wordt inmiddels beschouwd als een regelrechte punkklassieker. Opener Jimmy Boyle gaat meteen vol gas vooruit, maar laat wel direct horen dat de heren een song met kop en staart kunnen schrijven. Daaropvolgende tracks als Daily News, Disorder en Alternative bevestigen dit en laten horen dat ze hun instrumenten ook prima beheersen.
Anders dan vele tijdgenoten is The Exploited altijd de punkgedachte trouw gebleven. De band bestaat nog steeds, speelt nog steeds dezelfde soort muziek en heeft nooit bij een groot platenlabel getekend. Ook hebben ze nooit een blad voor de mond genomen, bijvoorbeeld ten gunste van hun 'carrière'. Het nummer U.S.A. (beter bekend als 'Fuck the U.S.A.') van Troops Of Tomorrow zal bijvoorbeeld hun Amerikaanse doorbraak niet noodzakelijkerwijs goed hebben gedaan.
Zoals eerder gezegd is het nummer UK 82 tot een soort punklabel uitgegroeid, maar daarnaast is het gewoon ook een sterk nummer. Andere opvallende nummers van het album zijn Sid Vicious Was Innocent en Germs en mijn favoriete tracks War en het titelnummer Troops Of Tomorrow.
Al je het album ruim dertig jaar later hoort heeft het natuurlijk niet meer de impact van toen. Als zeventienjarige komt het toch even anders binnen, zeker omdat het toen allemaal gebeurde. Desondanks is het album het waard om af en toe eens naar om te kijken.
In 1971 zit Golden Earring nog midden in de transformatie van hun Nederbiet-geluid naar het ruigere progressieve en hardrockgeluid waarmee ze hun internationale doorbraak zouden krijgen.
Die transformatie, voorzichtig begonnen op On The Double (1969) en voortgezet op Eight Miles High (1969), kreeg handen en voeten met Back Home van het album Golden Earring (1970). Het feit dat hun zesde album 'selftitled' is geeft al een soort herstart van de band aan.
Aangemoedigd door het succes van de single en het album werkt de groep verder aan het geluid dat vanaf Moontan (1973) het grote succes zou brengen. Het zevende studioalbum Seven Tears is hiervan het resultaat.
Het album opent met Silver Ships, een rustig en mystiek aandoend nummer dat weliswaar prettig in het gehoor ligt, maar je niet echt doet opveren. Dat doet het daaropvolgende The Road Swallowed Her Name wel. Gezegend met een lekkere gitaarriff pakt het ruige uptempo nummer je bij je kladden. Tegen het einde wordt nog even een rustpuntje ingelast, maar daarna eindigt het weer zoals het begon. Een klasse nummer!
Hope combineert daarna de elementen uit de voorgaande tracks in één nummer en in combinatie met de blazers geeft dit een prima resultaat. Don't Worry sluit de eerste plaatkant af en is vooral memorabel vanwege de lekkere baspartij van Rinus Gerritsen.
Kant B opent met één van mijn favoriete Golden Earring tracks allertijden: She Flies On Strange Wings. Alles klopt aan dit nummer. De ijle intro die hoge verwachtingen wekt die na een seconde of 50 volledig worden ingelost. De melodie en de inventieve zanglijnen. Het heerlijke samenspel tussen bas en drums, de gitaarriffs en solo's, de tempowisselingen: alles klopt! Zeven minuten pure magie (kijk vooral ook even naar de mooie jaren zeventig clip).
Daarna volgen nog twee nummers waar bluesinvloeden herkenbaar zijn. This Is The Other Side Of Life kent wederom een imposante baslijn, heeft een catchy refrein, maar valt niet bijzonder op. Daarna is You're Better Off Free een waardige afsluiter en het nummer had zonder de uitgebreide gitaarsolo in het middenstuk misschien wel een succesvolle single kunnen worden.
Is Seven Tears nu één van de beste albums van Golden Earring? Nee, dat niet, maar het is wel een album dat je aandacht meer dan waard is. Al was het alleen maar omdat She Flies On Strange Wings op dit album staat!
Om de hongersnood in Afrika midden jaren 80 te helpen bestrijden werd door Bob Geldof het project Band Aid gestart en de single Do They Know It's Christmas? opgenomen, al snel gevolgd door We Are The World van USA For Africa.
Toen leden van de band Dio opmerkten dat hardrock en heavy metal groepen slecht vertegenwoordigd waren startten ze een eigen initiatief. Als naam werd een wat melige woordgrap gekozen: Hear 'n Aid ('hearing aid').
Het lukte om grote namen aan boord te krijgen. Onder andere Ted Nugent, Yngwie Malmsteen en leden van Judas Priest, Iron Maiden, Quiet Riot, Dokken, Mötley Crüe, Twisted Sister, Queensrÿche, Blue Öyster Cult en Y&T deden mee.
Toen ik Band Aid's Do They Know It's Christmas? voor het eerst hoorde was mijn eerste gedachte "do they care it's Christmas, after all". En de tekst van We Are The World vond ik typisch Amerikaans, erg gericht op zichzelf: "we are the world, we are the children, we are the ones who make a brighter day".
De tekst van het nummer van Hear 'n Aid is op het eerste gehoor al niet veel beter. Vooral het uit volle borst gezongen "We're Stars!" in het refrein doet het ergste vermoeden. Gelukkig lijkt de ietwat vage tekst eerder te verwijzen naar de hemellichamen dan naar de artiesten en is er ook enige zelfreflectie aanwezig:
But singers and songs
Will never change it alone
We are calling you, calling you
Muzikaal vind ik Stars veel beter te verteren dan de andere twee nummers. Er doen een flink aantal goede zangers mee en onder de zes(!) gitaarsolo's zitten ook enige fraaie exemplaren.
Het nummer deed het echter veel minder goed met nummer 29 als hoogste positie in de Top 40 en een notering van maar 4 weken. Toch leverde het initiatief wereldwijd wel enkele miljoenen op, mede door de verkoop van een LP en videoband met een 'making of' van het project.
Morton Feldman (1926-1987) was een Amerikaanse componist en een grote figuur in de 20e eeuwse muziek. Hij schreef experimentele muziek en was een pionier van de zogenaamde 'interdeterminate music' (onbepaalde muziek).
Feldman's werken kenmerken zich door trage, vrij bewegende tempi en glijdende veranderingen van toonhoogte. Het is muziek dit tijd en aandacht vergt van de luisteraar omdat de ontwikkelingen zeer traag gaan.
In 1993 waagde het Kronos Quartet zich samen met de Japanse pianist Aki Takahashi aan Feldman's Piano And String Quartet uit 1985. Het is een aaneengesloten werk van 80 minuten dat zeer veel concentratie vergt van de muzikanten, maar de vijf brengen het er fantastisch van af.
Het strijkkwartet creëert in het Piano And String Quartet de muzikale omgeving waarover de pianist de spaarzame accenten aanbrengt. Wonderschone muziek als er je rust en tijd voor kunt opbrengen.
Het is geen muziek voor de ongeduldige luisteraar. Bij een eerste beluistering zullen de subtiele veranderingen misschien niet eens direct opvallen. Dit zal al anders zijn bij herhaalde beluistering, zeker als je dit een via een koptelefoon doet.
Daarnaast is het werk ook zeer geschikt voor de vroege ochtend of late avond met iets te drinken en te lezen erbij. Zolang er maar geen storende of afleidende zaken (met name geluiden) aanwezig zijn werkt het Piano And String Quartet dan als een ambient klanklandschap.
Je hebt artiesten die hun hele carrière zo'n beetje hetzelfde kunstje herhalen en er zijn artiesten die wat avontuurlijker zijn ingesteld. Soms maken die artiesten een plaat album die ver buiten voor hen gangbare paden gaat en vaak levert dat interessante experimenten op.
In het geval van Lou Reed's vijfde solo-plaat Metal Machine Music valt dat nog te bezien. Het album met als sub-titel "*The Amine β Ring" is een dubbelalbum vol gitaarnoise en feedback zonder herkenbare songstructuren, melodie of ritme.
De eerste keer dat ik het album afspeelde was ook meteen de laatste keer voor een flink aantal jaren, zo'n ongelofelijke bak pokkeherrie vond ik het. Toe het album uitkwam brachten de kopers het album vaak direct terug naar de winkel (sommigen dachten dat ze een mispersing hadden). Zowel fans als critici maakten het album met de grond gelijk en na drie weken trok de platenmaatschappij het album terug (wat natuurlijk wel direct voor een cultstatus zorgde voor het album).
Er bestaan een aantal verklaringen waarom Lou Reed na vier albums ineens met dit noise-album op de proppen kwam. Hij zou het als grap bedoeld hebben of hij zou op deze manier zo snel mogelijk van zijn contract met RCA Records af willen zijn. Daarnaast zou hij het ook serieus bedoeld kunnen hebben en is hij is met dit album de uitvinder van de noise rock.
Hoe dan ook dien je over heel wat uithoudings- en incasseringsvermogen te beschikken om het 16 minuten durende Metal Machine Music A-1 geheel te beluisteren. Laat staan dat je de andere drie plaatkanten Metal Machine Music A-2, Metal Machine Music A-3 en Metal Machine Music A-4 er ook nog even achteraan plakt.
Tot op de dag van vandaag is het me niet duidelijk of Metal Machine Music voor Lou Reed een serieus bedoeld werk was of dat hij iedereen ermee in de zeik wilde nemen.
Hij schijnt een keer in een interview gezegd te hebben "Well, anyone who gets to side four is dumber than I am". Maar als je dan weer een interview uit 2013 leest en gezien het feit dat hij in 2010 een geremasterde versie uitbracht (en het werk live uitvoerde) doet vermoeden dat hij toch mogelijk serieuze bedoelingen had. Maar met Lou Reed weet je het nooit gezien onderstaand fragment uit bovenvermeld interview:
Interviewer: I have done my home work. I am aware that you've said in the past that your liner notes should be taken with a pinch of salt.
Lou Reed: A pinch? Perhaps a gallon.
Voor het het schrijven van dit blog heb ik Metal Machine Music natuurlijk weer eens in zijn geheel beluisterd. Ik moet helaas bekennen dat ik, ondanks verwoede pogingen er iets anders in te horen, nog steeds alleen maar een uur nogal irritante gitaarnoise en feedback hoor. Omdat ik inmiddels weet wat ik kan verwachten kan ik het prima verdragen, maar het mooi of zelfs maar boeiend of interessant vinden lukt me nog steeds niet.
Bij Britse Punk denk je al snel aan bekende namen uit Londen als Sex Pistols, The Clash en The Damned. Maar ook buiten Londen waren er interessante bands zoals The Exploited uit Edinburgh, Schotland. Geïnspireerd door de vroege punkgroepen werd de band opgericht in 1979. 
