De start van Yello en hun derde album You Gotta Say Yes To Another Excess besprak ik al in blog #53. Kort na het verschijnen van dat album heeft Yello één van zijn weinige live-optredens verzorgd in de New Yorkse club The Roxy.
Een opmerkelijke plaats want The Roxy was op dat moment nog een rollerdisco met als muzikale focus hip hop. Dat Yello hier een korte set mocht verzorgen op de oudejaarsavond van 1983 zegt veel over de muzikale diversiteit van het Zwitserse duo en de waardering vanuit hip hop kringen. De introductie werd verzorgd door de New Yorkse "it girl" van het moment, mode ontwerpster Diane Brill.
De 15 minuten durende, éénzijdige 12" die van het optreden verscheen onder de titel Live At The Roxy N.Y. Dec 83 is zeer sterk. Het is een soort collage van materiaal van de eerste drie albums met nadruk op hun eerste succes, Bostich, en nieuw materiaal, veelal opgebouwd uit elementen afkomstig van de drie albums. Later verscheen er ook nog een VHS van het optreden waarin live-beelden en studio-opnamen worden gemixt tot een typische Yello-clip.
Leuk om te zien is de geïmproviseerde uitvoering van Bostich tijdens de uitreiking van Echo 2014 Lebenswerk-prijs.
© 2014 TTZL
Officiële website: Yello
Wikipedia EN: Yello
Wikipedia DE: Yello
Wikipedia NL: Yello
Youtube: Live At The Roxy N.Y. Dec 83
Youtube: Live At The Roxy N.Y. Dec 83 (VHS video rip)
Youtube: Bostich
Youtube: Echo 2014 Lebenswerk Yello (video)
Achteraf bezien is de Britse "new wave" popgroep Japan een kraamkamer gebleken voor eigenzinnig talent. Mick Karn, Steve Jansen en Richard Barbieri hebben allemaal een succesvolle carrière opgebouwd na Japan met solo- en sessiewerk alsook in groepen en in vele samenwerkingen/projecten.
Het meest succesvol is echter David Sylvian gebleken.
Japan maakte in het begin échte popmuziek, maar verfijnde de stijl per album. Met de single Ghosts (van het vijfde album Tin Drum) bereikte men de richting waarin David Sylvian verder wilde. Terwijl men net succesvol begon te worden spatte Japan uit elkaar door onderlinge meningsverschillen.
In 1982 en 1983 werkte David Sylvian samen met Ryuichi Sakamoto (Yellow Magic Orchestra) en maakte hij ondere andere Forbidden Colours, de titelsong voor de film Merry Christmas Mr. Lawrence.
In 1984 volgde zijn eerste solo-album, Brilliant Trees, wat meteen een schot in de roos was. Het bouwt voort op het laatste Japan-album met een aparte, intrigerende mix van pop, jazz en atmosferische electronika. Dat de split van Japan geen diepe wonden heeft geslagen blijkt uit het meewerken van Jansen en Barbieri aan het album. Daarnaast verzekerde Sylvian zich van de hulp van toppers als Ryuichi Sakamoto, Holger Czukay, Steve Nye, Jon Hassell en Mark Isham.
Het album start met het uptempo Pulling Punches waarin bas, blazers en gitaar strijden om de hoofdrol. Ze verliezen het allemaal echter van de stem van David Sylvian, die afwisselend krachtig en melancholiek klinkt. Het andere uptempo nummer op het album is Red Guitar wat in de UK een bescheiden hit werd. Het pianowerk van Ryuichi Sakamoto is hierop zeer herkenbaar. Het is het nummer dat nog het dichtst in de buurt van de popmuziek van Japan komt.
Andere nummers op het album hebben een wat ingetoger karakter. The Ink In The Well kent een mooie vocale melodie en waar dat nummer voornamelijk akoestisch is, heeft het daaropvolgende Nostalgia een sfeertapit van toetsen met daaroverheen solerende blazers. En natuurlijk de stijlvolle vocalen van David Sylvian.
Zowel Weathered Wall als Backwaters hebben synthesizerklanken als basis. Het eerstgenoemde nummer heeft daarbij prominente drums als voornaamste aandachtstrekker terwijl in het tweede nummer een bas-synthesizer-loopje de aandacht opeist. De sfeer in beide nummers is een opmaat voor wat komen gaat in het afsluitende titelnummer.
Brilliant Trees is een briljante, bijna negen minuten durende sfeerschets die laat horen in welke richting de muziek van David Sylvian zich zou ontwikkelen in de komende dertig jaar.
Het album had al een geweldige klank en de remaster uit 2003 doet daar nog een schepje bovenop. Helaas was er weinig respect voor het originele 'artwork' en is zowel de hoes als het boekje minder van omvang en minder van kwaliteit.
En hier is dan blog nummer 100! Sinds de eerste post op 11 november 2012 heb ik schijven van 99 verschillende artiesten behandeld (ja echt, #9 en #86 tellen als verschillende artiesten). Nu is het tijd om dat stramien los te laten en komt voor het eerst een artiest voor de tweede keer langs (en natuurlijk is dat dan Frank Zappa).
1971/1972 was geen prettige periode voor Frank Zappa. Eerst verloor zijn groep The Mothers Of Invention alle apparatuur bij een brand in het casino van Montreux (vereeuwigd in het Deep Purple nummer Smoke On The Water).
Een week later speelde hij in London op gehuurde spullen en werd daar door een 'fan' in de orkestbak geduwd. Bij die val liep hij verwondingen op aan zijn hoofd, rug, been, nek en strottehoofd (na heling zou zijn stem voortaan éénderde lager klinken). Zappa zat gedurende lange tijd in een rolstoel en kon pas een jaar later weer optreden. Hierdoor werd de band ontbonden.
Gedurende zijn herstel werkte hij in de studio aan twee jazz-georiënteerde albums waarvan Waka/Jawaka als eerste werd uitgebracht. Een keur van sessiemuzikanten en voormalige leden van The Mothers Of Invention spelen op deze albums mee.
De gehele eerste plaatkant wordt ingenomen door Big Swifty. Een 17 minuten durend extravanganza waarin natuurlijk veel ruimte is voor Zappa's gitaar, maar ook de trompet van Sal Marquez krijgt ruim baan. Het nummer begint woest, maar na twee minuten wordt het relaxter en eist de elektrische piano van George Duke de aandacht op. Na een heerlijke break vlak voor de negende minuut wordt het tempo weer opgevoerd, worden we getracteerd op wat korte solo's en brengt de groep het nummer naar een bevredigend einde. Het is één van mijn favoriete instrumentale tracks van Frank Zappa.
Kant B start met twee kortere vocale tracks, maar Zappa zingt nog geen 'lead vocals' op dit album. Het eerste nummer is het aanstekelijke Your Mouth. Leuk nummer, maar niet bijzonder naar Zappa's standaard.
Daarna volgt It Might Just Be A One-Shot Deal met een opvallende rol voor de pedal steel guitar van Sneaky Pete Kleinow. Mede hierdoor heeft dit nummer meer een 'country feel' waar de rest zoals gezegd meer jazz-georiënteerd is. De tekst is een wat vreemde verhandeling over hallucinaties, maar dan ineens komt het volgende pareltje voorbij:
But you should be diggin' it
While it's happening
'cause it just might be
A one-shot deal
Het album wordt afgesloten met het elf minuten durende titelnummer dat wedijvert met de opener om de vermelding 'beste nummer van de plaat'. Waka/Jawaka begint met blazers die direct voluit gaan. Daarna is de piano van George Duke weer aan de beurt gevolgd door de gitaar van Zappa. Tussen minuut zeven en acht mag drummer Aynsley Dunbar zijn kunnen tonen en vervolgens horen we een groep zeer getalenteerde musici het nummer superstrak naar het einde brengen. Opnieuw een geweldige instrumentale track.
Een waarschuwing voor het geval je het album wilt aanschaffen. Neem dan vooral de 2012 remaster omdat deze dezelfde mix heeft als het originele vinyl. Op CD heruitgaven uit 1987, 1990 en 1995 is namelijk nogal wat digitale galm toegevoegd die er niet in thuishoort.
