#596: Kayak - See See The Sun (1973)

Ton Scherpenzeel (toetsen) en Pim Koopman  (drums) zaten samen in de band High Tide Formation waarvan in 1970 de single Fluffy verscheen (met op de b-kant White Walls). Ontevreden met de richting van de band richtten ze Kayak op, samen met Johan Slager (gitaar), Jean Michel Marion (bas) en Max Werner (zang). Die laatste, die met zijn kenmerkende stem Kayak een heel eigen geluid gaf, overleed deze week op 70-jarige leeftijd.

Kayak's eerste album See See The Sun uit 1973 laat er vanaf de start geen twijfel over bestaan welke kant de muziek uitgaat: een combinatie van prog rock en art rock. Openingstrack Reason For It All start met een klassiek aandoende piano-riedel, waarna een typische prog rock-toetsenpartij en meerstemmige zang losbarsten. En dat gedurende ruim zes minuten. 

Dat het daaropvolgende Lyrics de eerste hitsingle zou worden (#20 in de Top 40) ligt niet erg voor de hand. Het is een nummer met veel tempowisselingen en een ingewikkelde zangmelodie. Het laat wel horen waartoe de aparte, wat indringende stem van Max Werner in staat is. Werner had overigens een opleiding tot drummer gehad en voelde zich dat ook meer dan zanger (maar de band had al een drummer in Pim Koopman).

Het album grossiert verder in prachtige, uitgesponnen nummers als Mouldy Wood, Lovely Luna en Hope For A Life. Rustpuntjes staan er ook op met Forever Is A Lonely Thought en titeltrack See See The Sun. Daartussenin geklemd zit de tweede hitsingle van het album (#18 in de Top 40): Mammoth. 

Dat nummer roept wisselende reacties op. Zo las ik een lovende recensie over het album op een Amerikaanse website, maar waarin ook staat: "...alleen het irritant bombastische Wurlitzer-geluid op "Mammoth" haalt niet de standaard van de rest van het album". Wat die Amerikaan echter niet weet is dat we hier naar het geluid van een draaiorgel (en niet een Wurlitzer), verwerkt in deze heerlijke bombastische, over-de-top compositie. Het zware, vervormde basgeluid dat gecombineerd wordt met het geluid van het draaiorgel vind ik in ieder geval fantastisch werken. 

Werner zou ook op de volgende vier Kayak-albums de vocalen (en percussie en mellotron) blijven verzorgen. Van die albums kwamen hits als Wintertime, Chance For A Lifetime en Starlight Dancer. Daarna gaf Werner aan toch echt als drummer verder te willen gaan. Drummer Charles Louis Schouten, die Pim Koopman na het vierde album had vervangen, moest plaatsmaken omdat men Werner bij de band wilde houden. 

Met Edward Reekers als nieuwe zanger werd het album Phantom Of The Night opgenomen, met daarop hun grootste hit: Ruthless Queen. 

In 1979 maakte Werner al eens een solo-album (Rainbow's End) en terwijl het einde van Kayak naderde leverde hij in 1981 zijn tweede solo-album Seasons af. Daarop staat het nummer Rain In May en dat wordt een grote hit in Nederland (#3 in de Top 40). Ook in Vlaanderen, Duitsland en Zwitserland wordt het een hit en in de Amerikaanse Billboard Hot 100 komt het nummer tot de 74e plaats.

Max Werner was een karakteristieke zanger en drummer en het weer eens een keer uit de kast trekken van het geweldige album See See The Sun en het fijn melancholische Rain In May is een mooie manier hem te herdenken.

© 2024 TTZL

Officiële website: Kayak
Wikipedia EN: Kayak
Wikipedia NL: Kayak

YouTube: See See The Sun [album]
Spotify: See See The Sun [album]

YouTube: Reason For It All
YouTube: Lyrics

YouTube: Mouldy Wood

YouTube: Lovely Luna

YouTube: Hope For A Life

YouTube: Forever Is A Lonely Thought

YouTube: Mammoth
YouTube: See See The Sun

YouTube: Wintertime

YouTube: Chance For A Lifetime

YouTube: Starlight Dancer [video]

YouTube: Ruthless Queen [video]

YouTube: Fluffy [High Tide Formation]

YouTube: White Walls [High Tide Formation]

YouTube: Rain In May [Max Werner]

#595: Johnny Wakelin - In Zaire (1976)

In eerdere blogs* heb ik er al blijk van gegeven dat eendagsvliegen (ook wel one-hit wonders) en novelty songs mijn interesse hebben. Nu is eendagsvlieg wel betwistbare term. Het komt namelijk wel voor dat een artiest in het ene land slechts één hit heeft gehad, terwijl deze in een ander land meerdere hits heeft  gehad. Zo'n geval is Johnny Wakelin ook.

Wakelin is in 1939 geboren in Brighton. Terwijl hij zonder veel succes optrad in kleine clubs in zijn geboorteplaats, werd hij gezien door producer Robin Blanchflower, die op dat moment succes had  met het nummer Kung Fu Fighting, gezongen door Carl Douglas.

De samenwerking resulteerde in het nummer Black Superman (Muhammad Ali). Het werd uitgebracht onder de artiestennaam Johnny Wakelin & The Kinshasa Band en het nummer heette origineel Hungarian Superman (Joe Bugner). Nadat Bugner in 1973 van Ali verloor en het roemruchte gevecht The Rumble In The Jungle (tussen Ali en George Foreman) in oktober 1974 alle aandacht opeiste, veranderde Wakelin de tekst van het nummer. Het nummer bereikte de hitlijsten in de VS, het VK en Australia en werd zelfs nummer één in Canada. In Nederland had het geen succes (het is dan ook geen een sterk nummer, als je het mij vraagt).

De drie daaropvolgende singles flopten en daarom keerde Wakelin terug naar The Rumble In The Jungle. De single In Zaire (op de Nederlandse hoes met een 'ï'!) sloeg wel aan en werd in nog meer landen een hit dan Black Superman. In Nederland reikte het nummer tot de tweede plaats van de hitparade. 

Waar Wakelin in eerdere nummers vooral met reggae flirtte, gebruikt hij op dit nummer een Afrikaans aandoend drumgeluid. Dat werkt erg goed en maakt het, in combinatie met het makkelijk meezingbare refrein, een erg aanstekelijk nummer dat ook nu nog lekker klinkt.

Africa Man, de daaropvolgende single, deed het weer veel minder goed en de singles daarna flopten genadeloos. In 1983 probeerde hij het nog met het nummer Where Seagulls Fly over het bereiken van de FA Cup finale door Brighton & Hove Albion F.C. 

Uit de albums en singles die daarna zijn verschenen doemt het beeld op van een artiest die het korte, plotselinge succes van vroeger eindeloos probeert te herhalen. 

Zo is er het album Champ uit 2005 waarop alleen maar nummers staan die over boxers gaan, zoals Sugar Ray Leonard, Mike Tyson en Rocky Marciano. Hierop komen ook weer Black Superman en In Zaire voor, maar dan in een 21st Century Version. De achtergrond hiervan zal ongetwijfeld een kwestie zijn met de rechten op de originele versies, maar het zijn slappe aftreksels van de originelen. Als deel van mijn onderzoek voor dit blog heb ik het album helemaal beluisterd, maar ik denk niet dat ik dat een tweede keer zal doen. Dan zet ik liever nog een keer de originele versie van In Zaire op.

* 122 - 154 - 187 - 226 - 347 - 353 - 564

© 2024 TTZL

Officiële website: Johnny Wakelin
Wikipedia EN: Johnny Wakelin
Wikipedia NL: Johnny Wakelin

YouTube: Black Superman (Muhammad Ali)
YouTube: In Zaire 

YouTube: Africa Man

YouTube: Where Seagulls Fly

Spotify: Champ [album]

YouTube: Kung Fu Fighting [Carl Douglas / clip]

#594: Andrew Lloyd Webber And Tim Rice - Jesus Christ Superstar (1970)

Bij het horen van de titel Jesus Christ Superstar (JCS) ben je misschien geneigd te denken aan de film of een theaterproductie. Het begon echter allemaal als een 'album musical' op een dubbelelpee, uitgebracht in 1970. Deze manier van uitbrengen van het werk was een noodgreep. JCS was bedoeld als theaterproductie, maar componist Andrew Lloyd Webber en tekstschrijver Tim Rice kregen simpelweg de financiering niet rond.

In 1965 ontmoette de 17-jarige Lloyd Webber de 20-jarige Rice. Ze componeerden in hetzelfde jaar direct de musical The Like Of Us. Ze vonden echter geen financiering voor een opvoering en het zou tot 2005 duren voor het werk voor het eerst werd uitgevoerd. In opdracht schreven zij daarna een vijftien minuten werk getiteld Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat, wat een paar jaar later zou uitgroeien tot een volwaardige musical.

Hun derde werk werd JCS en dat kreeg de ondertitel 'A Rock Opera'. Het originele dubbelalbum maakt die kwalificatie helemaal waar. Ik ben goed bekend met versies als die van de Original London Cast of de soundtrack van de film, maar geen andere versie heeft dat geweldig ruwe rockgeluid en rauwe rand van het origineel. 

Voor een groot deel is de artistieke triomf van het album te danken aan de uitstekende vocalisten die zijn geselecteerd. Deep Purple's Ian Gillan als Jesus Christ laat horen dat zijn uitverkiezing voor deze rol meer dan terecht is. De twee andere hoofdrollen werden vertolkt door de op dat moment nog relatief onbekende Murray Head (Judas Iscariot) en Yvonne Elliman (Mary Magdalene).

Beider carrières hadden een kickstart door JCS, vooral ook omdat de singles van het album, Superstar (uit 1969, een jaar voor het album werd uitgebracht) en I Don't Know How To Love Him, succesvol waren.

Het album opent met de instrumentale Overture waarin bepaalde leidmotieven worden geïntroduceerd. Hierna volgt direct één van mijn favoriete tracks van het album: Heaven On Their Minds. Een prachtige fusie van rock en orkestrale muziek waar overheen Murray Head een vocale topprestatie levert.

Als daarna dan nog het swingende What's The Buzz/Strange Thing Mystifying en de mooie ballad Everything's Alright volgen, kan het bijna niet anders dan dat je het album bent ingezogen. Een ander hoogtepunt is The Temple waarop de harmonieën in de samenzang geweldig zijn en de eerste plaat wordt afgesloten met het uptempo en hoog energieke Damned For All Time/Blood Money.

Ook op de tweede elpee springen er een aantal nummers voor mij uit. Ten eerste het door Ian Gillan gezongen, intense Gethsemane (I Only Want To Say) en het ensemble-nummer The Arrest. Heerlijk is ook de vileine voordracht van Mike d'Abo (zanger van Manfred Mann in 1966-69) als King Herod in King Herod's Song (Try It And See).

Het album sluit vervolgens af met Trial Before Pilate, het eerder genoemde Superstar en The Crucifixion voordat we met het instrumentale John Nineteen Forty-One weer even op adem kunnen komen.

Na al die eerdere luisterbeurten vind ik het album nog steeds een belevenis. Het is eigenlijk vreemd dat het in Engeland niet direct aansloeg. Dat was opvallend genoeg wel in de VS het geval. Een paar jaar eerder was men daar nog volledig op tilt geslagen door een opmerking van John Lennon ("We're more popular than Jesus now"), maar de inhoud en vorm van JCS was blijkbaar wel acceptabel. 

Na het album volgde alsnog een theaterproductie die gedurende acht jaar in Londen zou worden opgevoerd en op dat moment daarmee de langstlopende productie was. Daarna volgde de film in 1973 en opvoeringen in vele landen tot op de dag van vandaag. Op dit moment is er in Nederland ook weer een productie van JCS te zien. 

De blijvende populariteit van JCS blijkt ook uit de uitgave van een geremasterde 3CD deluxe edition in 2021 van het originele album in een 100 pagina's tellend boek op 25x25cm formaat. Een mooi eerbetoon aan een geweldig album.

© 2024 TTZL

Officiële website: Andrew Lloyd Webber / Tim Rice
Wikipedia EN: Andrew Lloyd Webber / Tim Rice
Wikipedia NL: Andrew Lloyd Webber / Tim Rice

YouTube: Jesus Christ Superstar [album - deluxe edition]
Spotify: Jesus Christ Superstar [album - deluxe edition]

YouTube: Overture

YouTube: Heaven On Their Minds

YouTube: What's The Buzz/Strange Thing Mystifying

YouTube: Everything's Alright

YouTube: The Temple

YouTube: I Don't Know How To Love Him

YouTube: Damned For All Time/Blood Money

YouTube: Gethsemane (I Only Want To Say)

YouTube: The Arrest

YouTube: King Herod's Song (Try It And See)

YouTube: Trial Before Pilate

YouTube: Superstar

YouTube: The Crucifixion

YouTube: John Nineteen Forty-One

#593: Steve Harley & Cockney Rebel - The Best Years Of Our Lives (1975)

Aan het begin van deze week kwam het bericht van het overlijden van de Britse zanger/gitarist Steve Harley. Hij maakte in december 2023 bekend dat hij kanker had en werd uiteindelijk 73 jaar. Hij is vooral bekend van één grote hit: Make Me Smile (Come Up And See Me) als Steve Harley & Cockney Rebel.

Harley werkte aan het begin van zijn werkzame leven als journalist, maar startte in 1972 de band Cockney Rebel. Na een handvol optredens kreeg de band al een contract bij EMI en weldra verscheen de single Sebastian. 

Het is een mooie gedragen ballad, compleet met orkest en koor en werd een flinke hit in Nederland, België en Duitsland, maar opvallend genoeg niet in het VK. Harley was er trouwens erg ontevreden over dat het bijna zeven minuten durende nummer voor de single was ingekort ("heiligschennis" noemde hij het). 

De tweede single Judy Teen, dat niet op het album The Human Menagerie staat, werd wel een grote hit in het VK, maar dan weer niet in continentaal Europa. In Nederland kwam het bijvoorbeeld niet verder dan de 26e plaats.

Na het tweede album The Psychomodo (uit 1974) spatte de band door interne problemen uit elkaar. In 1975 verscheen Harley onder de naam Steve Harley & Cockney Rebel, maar het was meer een solo-project van Harley dan een echte band. In 1975 en 1976 verschenen drie albums onder die naam, waarvan The Best Years Of Our Lives de eerste was.

Het album opent met de intro Introducing 'The Best Years' waarna het album pas echt van start gaat met het uptempo The Mad Mad Moonlight. Hierin hoor je direct dat Harley diverse muziekstijlen (pop, glamrock en progrock) tot een eigen geheel smeedt. Mr. Raffles (Man, It Was Mean) is weer een voorbeeld van een single die in het VK een hit werd, maar elders niet. In het nummer zit een reggae-achtig ritme verstopt, wat het een aparte draai geeft. 

Het al eerder vermelde Make Me Smile (Come Up and See Me) is veruit het bekendste nummer van het album en dat zie je ook bijvoorbeeld op Spotify. Waar de andere nummers van het album vaak de 100.000 keer afspelen niet zijn gepassseerd, staat de teller van Make Me Smile (Come Up and See Me) boven de 95 miljoen!

Het nummer werd in vele landen een hit, waaronder nummer één in het VK en Ierland en een top tien hit in Nederland en België> Ook zijn er ruim 120 cover versies. Harley zelf vind de versie van The Wedding Present de beste.

The Best Years Of Our Lives is een sterk en afwisselend album, want 49th Parallel kent bijvoorbeeld een funk-achtig ritme en afsluiter en titelnummer The Best Years Of Our Lives is dan weer een fijne, uitgesponnen ballad. In 2014 verscheen er deluxe edition met bonustracks, twee extra CD's met een live concert en een DVD met ongeveer een half uur bewaard gebleven beeldmateriaal van dat concert. 

Vanaf 1978 bracht Harley albums uit onder zijn eigen naam (zonder Cockney Rebel), maar toen dit geen succes werd ging hij die bandnaam toch weer gebruiken. Het succes keerde echter niet terug. Hij heeft sindsdien nog enkele notering in de hitparade van het VK gehaald, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het daarbij meestal om één van de vijf (!) heruitgaven van Make Me Smile (Come Up and See Me) ging. 

© 2024 TTZL

Officiële website: Steve Harley & Cockney Rebel
Wikipedia EN: Steve Harley & Cockney Rebel
Wikipedia NL: Steve Harley & Cockney Rebel

YouTube: The Best Years Of Our Live [album - deluxe edition]
Spotify: The Best Years Of Our Live [album - deluxe edition]

YouTube: Introducing 'The Best Years'

YouTube: The Mad Mad Moonlight
YouTube: Mr. Raffles (Man, It Was Mean)

YouTube: Make Me Smile (Come Up And See Me)

YouTube: 49th Parallel

YouTube: The Best Years Of Our Lives

YouTube: Sebastian [Cockney Rebel]

YouTube: Judy Teen [Cockney Rebel]

YouTube: Make Me Smile (Come Up And See Me) [The Wedding Present]

#592: World Party - Private Revolution (1987)

Deze week kwam het trieste bericht dat Karl Wallinger is overleden op 66-jarige leeftijd. Hij werd bekend als lid van de The Waterboys (van Mike Scott) en was belangrijk op hun tweede (A Pagan Place, 1984) en derde (This Is The Sea, 1985) album.

Wallinger schreef samen met Scott het bekende Don't Bang the Drum (de openingstrack van This Is The Sea), maar ook World Party, dat op Fisherman's Blues uit 1988 terecht zou komen (het eerste album waar Wallinger niet meer op meespeelde).

World Party werd ook de naam van de 'band' die hij startte na zijn vertrek bij The Waterboys. In feite was het een solo-project van Wallinger, want alhoewel hij bij The Waterboys vooral toetsen speelde was hij multi-instrumentalist. Op  het debuutalbum Private Revolution speelt hij bijna alles zelf, al gebruikt hij pseudoniemen in de credits.

Wallinger's muziek heeft tegelijkertijd een jaren tachtig popgeluid én een sterke verwantschap met de jaren zestig (zijn hippie-achtige verschijning en teksten dragen daaraan bij). Het album bevat ook een nummer met de titel World Party. Het is echter niet dezelfde track als die van The Waterboys, maar ook een goed nummer met een sterk refrein.

Het album opent fantastisch met de titeltrack Private Revolution en houdt dat  momentum vervolgens drie nummers vol met achtereenvolgens Making Love (To The World), Ship Of Fools en All Come True. Wallinger zingt met een heerlijke lijzige toon en de nummers kennen een inventieve instrumentatie en mooie arrangementen. Als ik een minpuntje zou moeten noemen, dan zou het zijn dat de synthesizer vaker vervangen had moeten worden door echte instrumenten. Maar ja, wat wil je van een eenmansband?

Een cover van Bob Dylan's All I Really Want To Do legt één van zijn invloeden bloot, maar laat tegelijk horen hoe hij het nummer naar zijn hand zet en er een eigen draai aan geeft.

Na bijna veertig jaar draai ik het album nog altijd met veel plezier, net als daaropvolgende World Party albums Goodbye Jumbo (misschien wel zijn beste, uit 1990) en Bang! (uit 1993). Op deze albums staan sterke nummers als Way Down Now, Put The Message In The Box en Is It Like Today?. World Party krijgt hier ook steeds meer de contouren van een echte band, al zal hij later terugkeren naar de vorm van een solo-project met gastmuzikanten.

Met de dood van Karl Wallinger gaat een begenadigd songschrijver en muzikant verloren, die met wat meer geluk een veel grotere carrière gehad had kunnen hebben. 

De reacties op zijn dood laten dat ook zien. Zo postte Mike Scott een bericht op Twitter/X ("Reis goed verder, mijn oude vriend. Je bent een van de beste muzikanten die ik ooit heb gekend") en schreef Peter Gabriel: "Ik had zijn werk al van verre bewonderd, maar toen we samen een Real World Recording Week deden, beleefde ik de meest creatieve en leuke week die ik ooit in de studio heb gehad. Karl stroomde over van prachtige muzikale ideeën die ons allemaal omver bliezen, allemaal gebracht met vreselijke grappen waardoor we de hele dag en nacht ongecontroleerd moesten lachen. Hij was zo'n begaafd, natuurlijk schrijver en speler, het was een kraan die hij moeiteloos naar believen kon aanzetten." 

© 2024 TTZL

Officiële website: World Party
Wikipedia EN: World Party
Wikipedia NL: World Party

YouTube: Private Revolution [album]
Spotify: Private Revolution [album]

YouTube: Private Revolution (video)
YouTube: Making Love (To The World)

YouTube: Ship Of Fools (video)
YouTube: All Come True (video)

YouTube: All I Really Want To Do

YouTube: World Party

YouTube: Way Down Now (video)

YouTube: Put The Message In The Box (video)

YouTube: Is It Like Today? (video)

YouTube: Don't Bang the Drum [The Waterboys]

YouTube: World Party [The Waterboys]

YouTube: All I Really Want To Do [Bob Dylan]

#591: Brian May + Friends - Star Fleet Project (1983)

Toen Queen besloot een tussenjaar in te lassen na het album Hot Space uit 1982 (en voor The Works uit 1984), besloot gitarist Brian May dat jaar te gebruiken voor een solo-project. Hij was trouwens niet het enige bandlid met zulke plannen, want ook drummer Roger Taylor en zanger Freddie Mercury begonnen toen te werken aan solo-albums (respectievelijk Strange Frontier en Mr. Bad Guy). 

Het was May's vierjarige zoon die hem op het idee bracht van het project. Hij was namelijk een grote fan van de Japanse marionettenserie X-Bomber die in de UK werd uitgezonden onder de titel Star Fleet. De themamuziek viel in de smaak en Jimmy spoorde vader Brian aan om er een eigen versie van te maken.

Ongeveer een half jaar later verzamelde May een groep vrienden die op dat moment ook wat tijd vrij hadden en in buurt woonden in Los Angeles: gitarist Eddie Van Halen, drummer Alan Gratzer (REO Speedwagon), Phil Chen (bassist, speelde bij Jeff Beck en Rod Stewart) en Fred Mandel (toetsen, speelde bij Alice Cooper en was op tour met Queen). 

Ze namen de titelsong Star Fleet op in een hard rock versie die wat doet denken aan Queen op de Flash Gordon soundtrack. Vooral in de tweede helft van het acht minuten durende nummer wordt ruim baan gegeven voor de gitaar-acrobatiek van May en Van Halen. 

Het zeven minuten durende Let Me Out was een al wat ouder nummer van May dat hier een nieuw leven kreeg. Het heeft een traag tempo, flinke bluesinvloeden en opnieuw een gitaarsolo van May en een solo van Van Halen.

Ook de dertien minuten van Blues Breaker (Dedicated To E.C.) staat bol van de blues. Dat is ook niet gek als je naar de titel en subtitel van het nummer kijkt, welke verwijst naar het legendarische album Blues Breakers van John Mayall with Eric Clapton. Het nummer is eigenlijk één lange jam die is samengesteld uit de verschillende jams die op de opnamedag gespeeld zijn. Het klink daardoor voor mij niet als een organisch geheel, maar eerder wat gefragmenteerd. Naar verluidt was Eric Clapton er ook niet wild van.

Je zou denken dat het samenbrengen van zoveel muzikaal talent wel iets moois moet opleveren, maar Star Fleet Project heeft mij echter nooit kunnen bekoren. Ik hoor een aantal gasten die ongetwijfeld twee leuke dagen in de studio hebben gehad samen, maar of dit nou per se uitgebracht had moeten worden? Het schijnt in het begin ook niet de bedoeling te zijn geweest, maar May was toch zo tevreden met het resultaat dat hij er een mini-album van maakte.

In 2023 verscheen Star Fleet Sessions, een uitgebreide heruitgave (32 tracks in plaats van de oorspronkelijke drie) in diverse formaten. Die heb ik maar aan mij voorbij laten gaan.

© 2024 TTZL

Officiële website: Brian May
Wikipedia EN: Brian May
Wikipedia NL: Brian May

YouTube: Star Fleet Project [mini-album]
Spotify: Star Fleet Sessions [album]

YouTube: Star Fleet
YouTube: Let Me Out
YouTube: Blues Breaker (Dedicated To E.C.)

YouTube: Star Fleet (Closing Credits Theme Song)

YouTube: Blues Breakers [John Mayall with Eric Clapton]

#590: Turbo Hy Dramatics – High Mass On The High Frontier (1984)

Het komt niet vaak voor, maar Turbo Hy Dramatics is een band die geen Wikipedia-pagina heeft, geen heruitgaven heeft van hun werk, geen release heeft op streamingplatforms, waarvan zoeken via Google niet veel bruikbaars oplevert en waarvan YouTube slechts twee resultaten presenteert. Het is dan ook niet vreemd dat de band vrij onbekend is.

Ik zal in 1984 opmerkzaam zijn gemaakt op het album High Mass On The High Frontier door een recensie in Muziekkrant OOR. Het album bevat een mengeling van new wave, proto-punk, punk en garage rock.

Op dit debuutalbum bestaat de band uit Geoff Freeman (gitaar, bas, zang), Vinny Signorelli (drums) en Byron Ralston (bas). Signorelli heeft later een flinke carrière in de muziek gekregen, met bijvoorbeeld werk voor de band Swans (van Michael Gira) en het project Foetus van JG Thirlwell. Freeman werkte nog een tijdje voor Richard Hell, maar daarna kon ik van hem (en ook van Ralston) niets meer vinden.

Van het album vind ik opener High Frontier en afsluiter High Mass On The High Frontier tot de sterkste nummer behoren, met name vanwege het drumgeluid. Er staan zeer intense nummers op als Death Dance en We Are Mad And We Are Taking No Shit, maar ook makkelijker in het gehoor liggende tracks als Partly Cloudy And Deezy en Mainline.

Mad Dog tenslotte, is naar mijn bescheiden mening het beste nummer van het album. In bijna vijf minuten somt het prima op waar het op dit album om draait: een staccato-gitaar, stuwende bas en rollende drums, maar vooral intensiteit.

High Mass On The High Frontier is misschien een voetnoot in de muziek en zeker geen vijfsterrenplaat, maar ik mag hem nog altijd graag af en toe op de draaitafel leggen. 

© 2024 TTZL

Discogs: Turbo Hy Dramatics
Wikipedia EN (verwijzing): Vincent Signorelli discography

YouTube: High Mass On The High Frontier [album]

YouTube: High Frontier

YouTube: Death Dance

YouTube: Partly Cloudy And Deezy

YouTube: We Are Mad And We Are Taking No Shit

YouTube: Mainline

YouTube: Mad Dog

YouTube: High Mass On The High Frontier

#589: Jeroen van Koningsbrugge/Zeus/De Lama's/Jurk/The Passion/Engine Room (2005~)

Acteur, presentator, cabaretier & zanger. Dat staat op Facebook van Jeroen van Koningsbrugge. Dat is al een behoorlijke veelzijdigheid, maar je kunt er ook nog producent, regisseur en schrijver (zowel voor film en tv als kinderboeken) aan toevoegen. En misschien vergeet ik dan nog wel wat, maar in dit blog ga ik mij focussen op zijn muziek.

Daarin is hij al net zo veelzijdig als met met film- (Loft, De Surprise, Riphagen) en tv-werk (Draadstaal, Smeris, Ik Hou Van Holland, Kamp Van Koningsbrugge).

In 2003 start Jeroen's muziekcarrière met de band Zeus. Samen met Roy (gitaar) en Paul (drums) Jansen en Bob Gerritsen (bas) brengt hij in 2005 het album Bad Signs uit. De muziek is zware stoner rock en zal menigeen doen verbazen die Jeroen alleen van tv kent. Luister naar Bad Signs of My Demons (met in de clip naast Jeroen ook Halina Reijn) en wordt weggeblazen door de ruwe vocale en muzikale kracht. 

Op het tweede album 07 (uit 2007) is de kwaliteit van de nummers alleen maar toegenomen, net als de kwaliteit van de productie (luister bijvoorbeeld eens naar Carousel of Man On Fire). Daarna zijn er helaas geen albums meer verschenen. Ze maakten alleen nog de tune voor Smeris en de single Everything in 2017.

Ook in 2007 breekt hij door naar het grote publiek als hij wordt toegevoegd aan het team van De Lama's (daarmee brengt hij de single Lekker Gewoon uit). Bij hun terugkeer in 2017 doen ze dat nog eens dunnetjes over met We Zijn Weer Terug (Lekker Gewoon).

Samen met Dennis van de Ven (wiens naam hij leende voor de Citroën reclames) maakt hij tv-programma's als Draadstaal en Smeris, maar vormt hij ook sinds 2010 het cabaret- en muziekduo Jurk!. 

Hun eerste single Zou Zo Graag werd direct een dikke hit en op het album Avondjurk staan nog veel meer prachtige Nederpopsongs, zoals bijvoorbeeld Niemand (versie 1), waarvoor twee verschillende versies van de videoclip werden gemaakt (versie 2 kent een andere afloop). 

Gebaseerd op het album kwam er ook de theatervoorstelling Avondjurk en in 2014 volgde het tweede album Glitterjurk met daarop onder meer het krachtige Vrij en het mooie Huil Nou.

Dat Van Koningsbrugge in 2013 ook te horen is op het Koningslied vergeten we gemakshalve even, want in 2015 komt misschien wel zijn muzikale hoogtepunt. In het tv-programma The Passion speelt hij de rol van Judas en maakt diepe indruk met zijn vertolking van Wit Licht. Het origineel van Marco Borsato steekt hierbij wat bleekjes af. Misschien nog indrukwekkender is dat Jeroen het kunststukje gezeten aan de talkshowtafel van RTL Late Night even herhaalt.

In 2016 speelt Van Koningsbrugge de hoofdrol in de film (en tv-serie) Riphagen over de Amsterdamse crimineel Dries Riphagen die in de Tweede Wereldoorlog met de Duitse bezetter samenwerkt. Samen met opnieuw Roy & Paul Jansen maakt hij als de gelegenheidsformatie Engine Room ook de titelsong If I Would Die Tonight.

In hetzelfde jaar maakt hij ook zijn eerste (en tot nu toe enige) solo-album Songs Of Life. Het tv-programma Jeroen In Californië, Songs Of Life volgt de totstandkoming van het album waarop hij samenwerkt met collega-muzikanten als Typhoon, Gers Pardoel en vooral Arno Krabman. Het bevat vooral pop, gelardeerd met andere invloeden en levert mooie tracks op als Bulletproof en The Whiskey Ain't Workin'.

Dat Van Koningsbrugge de hardere muziek nog een warm hart toedraagt blijkt wel uit de tour die hij in 2023 doet met een Pearl Jam tribute programma. Het doet verlangen naar een solo- of band-album waarop hij die machtige strot weer gebruikt om ons te trakteren op de vocale storm die we kennen van de Zeus albums.

© 2024 TTZL

Officiële website: Jeroen van Koningsbrugge

Facebook pagina: Jeroen van Koningsbrugge
Wikipedia NL: Jeroen van Koningsbrugge

Spotify: Zeus - Bad Signs [album]

Spotify: Zeus - 07 [album]

Spotify: Jurk! - Avondjurk [album]

Spotify: Jurk! - Glitterjurk [album]

YouTube: Bad Signs

YouTube: My Demons [video]

YouTube: Carousel

YouTube: Man On Fire

YouTube: Smeris

YouTube: Everything

YouTube: Lekker Gewoon

YouTube: We Zijn Weer Terug (Lekker Gewoon)

YouTube: Zou Zo Graag

YouTube: Niemand (video versie 1)

YouTube: Niemand (video versie 2)

YouTube: Vrij

YouTube: Huil Nou

YouTube: Koningslied [video]

YouTube: Wit Licht [video The Passion]

YouTube: Wit Licht [Marco Borsato]

YouTube: Wit Licht [video RTL Late Night]

YouTube: If I Would Die Tonight

YouTube: Bulletproof

YouTube: The Whiskey Ain't Workin'